Saskatoon & Niagara Falls

Niagara Falls & Crystal Beach

DAG 12 - 1 augustus 

Vandaag gaan we naar Toronto. Het vliegtuig vertrekt eerder dan we dachten. Blijkbaar is de vertrektijd aangepast.
Alleen gaan we nu vooruit in de tijd.  Het vliegtuig doet er 2 uur en 40 minuten over maar als we aankomen zijn we wel vijf uur verder
in de tijd. Maar, we zijn heelhuids aangekomen en, wat belangrijker is, de koffers zijn ook allemaal aangekomen. Ik had er een hard hoofd in.
Dus, een kar gepakt waar we alle koffers opgesodemie...,uh, gelegd hebben en toen naar de balie van Alamo gezocht; om
onze rental car te halen. En Erik in laten schrijven als tweede chauffeur. We hebben Gerald gebeld dat wij, en de koffers, heelhuids
aangekomen zijn.
En natuurlijk hadden wij weer het geluk dat er achter de balie van Alamo net iemand achter de computer zat die ingewerkt moest worden. Ja hoor, wij zouden eens een keer niks hebben. Dus een half uur later konden we de auto halen.

En niet zomaar eentje; tjonge, wat een slagschip zeg. En wat een ruimte. Aan Erik de eer gegeven om ons naar Niagara Falls te rijden.
En, natuurlijk, om ons thuis te voelen, komen we in een file terecht.
Dank zij onze navigator (Wilma) rijden we in een keer naar het hotel, het Sheraton Falls View. Een knoert van een gebouw.
Wel ruimte om te parkeren maar dat kost, ook al ben je gast in het hotel, 20 dollar per dag. Stelletje afzetters.
We hebben twee aparte kamers, de kinderen op de 9e verdieping en wij op de 11e verdieping; maar wel met uitzicht op de watervallen.

De koffers op de kamers gedumpt en toen zijn we in het steakrestaurant gaan eten. Het eten smaakte goed, maar voor die prijzen mag dat ook wel. Daarna zijn we te voet naar de waterval gelopen. En  we hadden geluk. Om 22.00 uur werd er vuurwerk afgestoken. Hebben we dus van genoten.

Filmpje!



De verlichte waterval!

Daarna dacht Erik via een andere weg terug te kunnen gaan. NOU, MOOI NIET DUS. De stemming bij de dames daalde naar een dieptepunt. Erik en ik zijn gewend om veel te lopen, maar dat gold dus niet voor de dames. Via een parkeerplaats weer een pokke eind gelopen; met als resultaat dat we nog verder van het hotel waren dan eerst.
Dus, maar weer een pokke eind terug gelopen. Toen kwamen we onderweg een soort kabelbaan tegen waarmee je omhoog kon; scheelde wel een half uur om lopen. Dus, het was inmiddels al 22.50 uur, kaartjes gekocht voor de kabelbaan. Duurde ook nog 25 minuten voordat we aan de beurt waren. En toen was het nog maar vijf minuten lopen naar het hotel. Toen we in het hotel aankwamen was Wilma zo afgepeigerd dat ze zelfs geen pilsje meer lustte. Kun je nagaan. Het enige wat ze meestal afslaat, zijn vliegen; en dan moeten ze nog bijten.
Het is nu bijna middernacht; nog ff douchen en dan pitten.
En morgenvroeg ontbijt op bed laten bezorgen. Ik doe nou in ieder geval geen fl.kker meer. De ballen, en slaap ze.

 

DAG 13 -  Trouwdag

Vanmorgen ontbijt op de kamer besteld: toast, omelet die vergezeld werd door kleine aardappels, koffie, thee, grapefuitsap, muffins, broodjes, diverse soorten jam. Moet zeggen dat het goed smaakte. Ik bestel morgen weer een ontbijtje. En dan moeten we zorgen dat we voor 12.00 uur de kamer ontruimen. Ik dacht eerst, misschien een geplande ontruiming, maar nee, tot zo laat hebben wij maar betaald.
Dan is het de bedoeling dat we door rijden naar het Crystal Beach Motel. Daar blijven we dan ook nog een week de boel op stelten zet.., uh, vakantie vieren.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt naar de waterval gereden. We kunnen hier niet zijn en dan geen tochtje met de Maiden of the Mist maken. We waren er bijtijds; wachttijd een kwartier. Rond 10.25 uur zaten we op de boot, met zo'n goedkope regenponcho die je daar krijgt.

Ik voelde toen al nattigheid; en dat is zo bijna de hele tocht geweest. Ik dacht, misschien ben ik de enige, maar toen ik rond keek voelde volgens mij iedereen wel nattigheid. Leuk tochtje. Daarna de souvenirshop bekeken en natuurlijk geld laten rollen.
Nadat ik het opgeraapt had, heb ik betaald. Erik heeft met de camcorder nog wat film geschoten. Oh ja, toen we naar de boot gingen zag ik nog een paar, je raadt het nooit, jawel, canadese collega's.

Dus even gevraagd of ze met mij op de foto wilden. Laat ze nou nog ja zeggen. Tja, toen kon ik er ook niet meer onderuit.
Op de terugweg zijn we nog langs het IMAX-geval gekomen. Daar eerst de shop bekeken want de voorstelling begint pas op ieder uur. Een stukje geschiedenis gezien van de watervallen.

Daarna op zoek gegaan naar een Rockcafe. Hebben we ook gevonden en iets gegeten. Ik had geen trek dus heb ik overgeslagen. En toen weer ons hotel opgezocht. (Hebben we trouwens ook gevonden) Terug in het hotel de pinautomaat maar weer geplunderd; want het gaat toch hard als je souvenirwinkels tegen komt.
Terwijl ik dit aan het tikken ben, is de rest gaan wemmen, sorry, zwemmen. Had ik ff geen zin in.
En ik zit nu te eten; heb Steak Sub besteld: shaved ribeye, grilled and smothered with onions and mushrooms. Het smaakt goed maar ik had gedacht dat er ook vlees tussen zou zitten; maar dat kan ik niet ontdekken. Misschien ligt het wel achter een mushroom. En de kaas houdt het hele zootje ...op het broodje. Flesje water erbij gekregen, ook de lemonade die ik besteld heb; een een zooi frietjes,  en met het bijgeleverde potje Heinz tomato ketchup is het helemaal af.
- Eet smakelijk Bram.
Ja, dank je wel. Dat ga ik nou ook doen.
Oh ja, het was vandaag 39 graden; gisteren 38 graden.
Dan weten jullie dat ook weer.
Nog een dingetje. Weten jullie dat Wilma vandaag 25 jaar getrouwd is? Nou? Wisten jullie nog niet he. En, met wie denk je? Ja natuurlijk, het zou eens niet waar zijn... met mij. (Mijn schuld niet hoor; ZIJ vroeg MIJ) Hebben we ook gevierd natuurlijk; Wilma iets meer dan ik natuurlijk, omdat zij mij gevraagd had.

 

DAG 14 - 3 augustus

Vanmorgen weer ontbijt op de kamer besteld. Daarna naar beneden gegaan om de rekeningen te betalen; van roomnumber 913 (de kinderen) en roomnumber 1115 (van ons dus). Daarna zijn we met de auto vertrokken naar een parkeerplaats die dicht bij de brug ligt, waarover je naar Amerika kunt.
De koffers hadden we in de achterbak van de auto gelaten Het was al knap warm en volgens mij liep het al tegen de 28 graden (het zou 32 graden worden).

Nou, komen we over de brug in Amerika aan. Jawel, pascontrole. Zegt die pipo daar achter de balie dat we een briefje in moeten vullen en 'fee' (tol) moeten betalen; 6 dollar te man.
WAT NOU : FEE.
Wij komen hier niet om jullie kas te spekken; fl.kker eens gauw op zeg. Krijg maar de stuipe.
En toen was het stil.
......
Kijk, dit had ik willen zeggen, maar omdat ik netjes ben opgevoed heb ik me maar ingehouden.
En, wat dacht je; jawel. Wij hadden geen amerikaanse dollars bij. Dus, zijn Erik en ik weer terug gelopen naar Canada om amerikaanse dollars te gaan halen.
Komen we op het Canadese gedeelte; en wat denk je, jawel: die canadees achter de balie  vroeg wat we kwamen doen. Dus heb ik hem in het bosch en het engels verteld dat we geen amerikaanse dollars hadden en dus terug kwamen om deze te wisselen.
Volgens mij geloofde hij er geen barst van want hij greep al gelijk naar zijn toetsenbord van de computer. En toen wilde hij de paspoorten hebben. Nou weet ik wel dat mijn uiterlijk niet bij iedereen in de smaak valt, maar dit vond ik toch overdreven.
Hij vroeg nog of we een briefje hadden gehad; nou, dat hadden we dus NIET gehad.
Maar goed, we mochten weer terug Canada in.
Zijn trouwens ook afzetters, maar niet zo erg als de Amerikanen. Toen we de brug over gingen richting Amerika, moesten we nog twee kwartjes betalen voor zo'n draai-automaat om door te kunnen lopen. Afijn, geld gewisseld en weer terug de brug over naar Amerika; nadat we WEER twee kwartjes in dat apparaat hadden gefl.kk..., sorry, gegooid.
Bij de amerikanen waren de formulieren ingevuld en wat denk je: willen ze nog een vingerafdruk van je linker- en van je rechterwijsvinger hebben.
En dat is nog niet alles.
Ze maakten ook nog een foto van ons. Nou, die hadden ze van mij zo kunnen krijgen; met handtekening zelfs. Ik vond wel dat ze nou niet echt happy keken. Maar ja, wie doet dat nu wel als ze ons zien.

Hehe, eindelijk in Amerika.
Wij vonden het niet leuk dat het zo lang duurde; en zij vonden het volgens mij niet leuk dat wij langs kwamen. Ik vond ze maar arrogant overkomen; heel anders dan de canadezen. Scheelt dag en nacht. Dus, op naar de amerikaanse kant van de watervallen.
 

Was toch nog een aardige tippel. En Wilma was nog niet bekomen van de andere tippel die we gemaakt hadden daarvoor. Na een goed uur waren we dus weer teug op canadese bodem.
 

Wel foto's gemaakt en op de camcorder het een en ander opgenomen.
Daarna zijn we door gereden naar Crystal Beach Motel in Crystal Beach. Daar zijn we 's-middags rond 15.30 uur aan gekomen.

Het is niet groot; waren er ook bijna voorbij gereden.
We hebben een suite hier; een kamer met een 2-persoonsbed, een kamer met twee 2-persoonbedden, en dan nog een badkamer en een balkon in de grote kamer erbij. We hebben in die grote kamer nog een ijskastje en magnetron, en dat is het.
Hier blijven we een week hangen.
Nog even boodschappen gedaan. Wij hebben dan wel een suite maar voor de rest zit er niks bij; geen keukentje, niks. Dus hebben we bij de supermarkt eten gehaald. Alleen alcohol kun je er dus niet krijgen. Daarvoor moet je dus naar een drankenwinkel.
Dus, de boodschappen ingeladen en een dikke tien kilometer verder gereden voordat je zo'n winkel tegen komt.
De prijzen voor alcoholhoudende dranken zijn onbeschoft duur hier zeg. Twee traces met bier (48 blikjes) en een flesje Bailey; wat denk je? Nou?  Iets van bijna 130 dollar.
Is toch niet normaal zeg. Met zo'n prijzen wordt niemand hier een zuiplap; daar hebben ze het geld niet voor. Terug in het motel, boodschappen uit geladen en in het kantoortje de suite afgerekend. Morgen houden we een rustdag. Erik heeft al een dag of vier koppijn.  Maar ja, eigenwijs als ze zijn.(hebben ze natuurlijk van hun moeder.)

 DAG 15 - 4 augustus

De dag is rustig verlopen. Inderdaad een rustdag gehouden. Ik ben er 's-morgens als om 07.00 uit maar de rest ligt nog op een oor. Om 08.00 uur 's-morgens op de koffie in het kantoortje; heeft Joyce iedere morgen. Dus heb ik Joyce van haar werk af gehouden. De rest van de dag niet veel gedaan, gelezen, wat tv gekeken, geluierd.

Tegen de avond nog ff geld gehaald; want het vliegt eruit hier; zeker als je alcohol gaat halen. En dan te bedenken dat ik dat spul niet eens drink; dat doet de rest wel. 's-Avonds een eettentje opgezocht om eten te halen; kant en klaar maaltijd om mee te nemen. Zijn we 's-middag voorbij gekomen. Alleen was die tent dicht. Dus hebben we een pizzaboer aan het werk gezet. We hebben 24 parts pizza en 20 wings erbij besteld. Zou een halfuurtje duren voordat het klaar was. In de tussentijd zijn we even aan het rond kachelen gegaan en even naar Lake Erie gaan kijken. We kwamen op een smal paadje waar we zo op Lake Erie reden. Was een heel klein stukje strand maar; nou ja, strand. Er lagen wat grote stenen en iets wat leek op opgedroogd, gebruikt, wc-papier waar je over kon lopen. Het stonk in ieder geval behoorlijk. Je had wel een ver uitzicht. Morgen gaan we naar de Pow Wow, of hoe dat ook mag heten. Daar komen indianen met oorspronkelijke klederdracht bij elkaar een beetje lopen bleren denk ik. Het hele spul vindt rond 12.00 uur plaats in Fort Erie; en dat is niet ver hier vandaan.

 

DAG 16 - 5 augustus

Vanmorgen weer om 08.00 uur koffie geleut met Joyce. Rond 11.30 uur zijn we naar de Pow Wow gereden. Zou om 12.00 uur beginnen. Het spul liep een half uur uit omdat de vlaggendragers er nog niet waren. Het was aardig om te zien maar om nou te zeggen dat ik er iets aan vond; nee dus.
Een stel verklede ' indianen', in een afgezet gedeelte op het gras. Wat drummuziek er bij en iets wat ze muziek noemen wat geen mens verstaat. Daarna worden een aantal van die figuren met naam opgenoemd en dat ze in de oorlog gezeten hebben of bij de mariniers of de canadese strijdkrachten. Daarna weer hetzelfde ritueel maar dan met jongeren (zonder oorlog). En dat ging zo een aantal keer door. En je mocht niet filmen en geen foto's maken; maar wel moest je blijven staan.

Rekindling Our Traditions Pow Wow
Fort Erie Native Friendship Centre

(Ik vond het geweldig om een keer te zien :D)

Daarna de kraampjes afgestruind.
Op de terugweg nog een kledingwinkel geplunderd; tenminste, de dames (was een dameswinkel) Wilma moest op de terugweg al naar de wc maar toen we in de winkel waren, waar we ongeveer een half uur gebleven zijn, hoorde ik ze helemaal niet meer over de wc. Smoesjes??? Op het moment dat ze kunnen gaan shoppen, van pa zijn centen, hoor je ze niet meer (2 mooie shorts gekocht, 1 jeans en een waaierrok, bijna alles in de winkel 25% korting ;)).
Rond 15.00 uur waren we weer terug in het motel. Het is nog warm zat, dus misschien gaan we het zwembad nog onveilig maken. Oh, ik had nog niet verteld dat we een zwembad bij het motel hebben? Niet? Nou, dan weet je het nou. Niet dat het groot is; ik denk iets van 10 bij 25 meter of zo; nou ja, laat het 30 meter zijn, maar dan houdt het op. En er zijn een aantal regels die je in acht moet nemen van de provincie Ontario; bv. niet duiken vanaf de kant, geen neus snuiten in het water, eerst douchen voordat je het water in gaat (is wel geen douche te bekennen, maar goed) en met niet meer dan 10 mensen in het water.
Het is dit weekend druk hier. Ze hebben maandag een nationale feestdag, dus een lang weekend. Iedereen gaat de hort op. De wegen zijn dan druk bevolkt met auto's. Daarom gaan we dit weekend niet veel de weg op. We gaan nu ff het zwembad in en daarna zien we wel verder.
- NOU, ZWEM ZE DAN.
Gaat je geen bal aan, maar toch bedankt.
(De restjes pizza en kippevleugeltjes opgemaakt voor avondeten, morgen gaan we uit eten)
 

DAG 17 - 6 augustus

Vanacht heeft het geregend. Het is nu 07.45 uur, local time, en het is nu al plakkerig benauwd aan het worden. Zoals ik al eerder zei, het is druk hier in het motel; omdat ze vandaag, maandag, een extra vrije dag hebben. Er zat net een man in het kantoortje die gisteren over de highway QEW reed en ze konden niet harder rijden dan 23 m/h; zo druk was het op de weg. En dat zal het vandaag ook wel weer zijn omdat iedereen weer naar huis gaat.
Het is nu 09.15 uur hier. Wat de dag verder zal brengen kunnen jullie de volgende keer lezen.
Ik ga het stuk nu weer verzenden.
----------------
Nou, voor de middag niet veel gedaan; na de middag ook niet. Wilma nog even het zwembad in, Erik wilde nog even laten zien dat hij kon basketballen. Toen heb ik hem even laten wie het nu dus wel kon (YES).
Vanmiddag even naar Leek, sorry, Lake Erie gereden. Daar zouden een aantal eettentjes moeten zijn. Dus, over Erie Road die kant uit, maar geen tent tegen gekomen. En zo te zien was de buurt die aan die weg ligt ook niet een van de betere buurten; gezien wat er rond liep en de huizen die er stonden. Op de weg naar Lake Erie, net voordat we een bocht om gingen, kwamen we een eettentje tegen, The Chandalier, maar die zijn we voorbij gereden, denkend dat we nog meer tentjes tegen zouden komen. Mooi niet dus. De hele weg afgereden maar niks meer tegen gekomen; dus maar weer gedraaid en via een andere weg het stadje in. Nou, mooi niks gevonden; ja, wel om het op z'n nederlands te zeggen, een paar friettentjes. En dat was nou niet echt iets wat we nu op het oog hadden om te gaan eten.
Weer terug richting motel gereden, we waren inmiddels al weer drie kwartier verder. Nog langs een zaak geweest die heette Tim Hortons.
Kon je ook 's-morgens ontbijt halen en meenemen. Bleek dus ook een soort koffietent te zijn. Toen kwam Wilma op het idee van: we kunnen eens naar die tent daar op de hoek gaan oftewel: The Chandelier. Ja hoor, eerst drie kwartier rijden om iets te vinden en dan naar de tent gaan die op vijf minuten lopen van ons motel af ligt. (zucht).
Afijn, daar zijn we toen buiten op het terras gaan zitten. We zaten op een hoek. Wilma vond het teveel waaien en jawel, toen gingen we op een andere hoek zitten; niet dat het daar niet waaide, maar goed. De dames bestelden bier en Erik en ik capuchino. En niet zomaar een kopje, het leek wel een kwart liter kop. Daarna nam ik een franse uiensoep ( je moet iets doen om de spanning er in te houden, niet dan) en Erik iets met gesmolten kaas en een zootje toastjes er bij.
En, wat denk je. Jawel, Wilma vond dat het toch te veel waaide; dus zijn we na het voorgerecht naar binnen verhuisd (vrouwen!!!)  Het eten smaakte goed; Wilma had iets van een rib eye steak met aardappels, Erik en Vera hadden iets van pittige kip met rijst en ik had pasta; nee, geen bruin spul uit een potje maar iets van deegspul met wat ander spul er op om niet te laten zien wat het is. Het smaakte allemaal prima. Daarna hadden Vera en ik nog een stuk taart, als toetje; zij een chocolademouse stuk en ik caramel, met natuurlijk een klodder slagroom er op. En nou zegt Vera wel dat ik dikker wordt, maar ja, dan zeg ik: dat komt van de medicijnen; staat ook in de bijsluiter (ahum). En dat staat er ook in. Dus ik gooi het op de medicijnen dat ik dikker wordt. (Je kan het nog steeds niet zien, volgens mij)
Nadat we de tent verbouwd hadden, sorry, afgerekend hadden, zijn we de lange weg (met de auto nog geen minuut) naar het motel terug gereden. En toen was deze dag dus ook weer om. Morgen gaan we, als het goed is, de toeristische route volgen naar Niagara on the Lake.

 

DAG 18 - 7 augustus

Nou, over de voormiddag is weinig te vertellen; alleen dat ze pas tegen 11.30 uur uit bed kwamen.
Daarna brood gesmeerd, blikjes fris en flesjes water ingepakt en toen zijn we inderdaad via de toeristische route naar Niagara on the Lake gereden.

Het is een druk toeristisch stadje met overal winkels en restaurantjes.  Natuurlijk weer een bank geplunderd.
Met de creditcard kun je overal betalen maar ik had ook mijn pinpas van de postbank meegenomen. Maar daarmee kun je alleen bij
de Bank of Montreal geld halen; en datzelfde geldt ook voor mijn postbank goldcreditcard. Dat merkte ik al in Saskatoon. Ik stap daar een winkelcentrum binnen waar een pinautomaat staat, creditcard erin en, jawel: you are not authorised.
Dus dat mens achter de balie voor vijf centen gegeven (maar die gaf niks terug). En toen kregen we dus te horen dat we dus bij de bank of Montreal moesten zijn om geld te krijgen. Met de visacard kun je praktisch overal terecht.
En natuurlijk hebben wij ook hier weer een paar winkeliers blij gemaakt door wat spul te kopen (wat ze misschien niet kwijt raken).
Parkeren was 1,5 dollar per uur, met een maximum van 2 uur parkeren. Dat apparaat gaf gelijk aan dat je aan je limiet zat als je er drie dollar ingegooid had. Nou ja, het was voldoende om rond te neuzen.

Nog even in het parkje gaan zitten om wat te eten, en daarna weer shoppen.
Op de heenweg hadden we al regen. Die hadden we al toen we uit het motel vertrokken. In Niagara on the Lake zelf waren het nog wat spatjes; en het was behoorlijk benauwd. Op de terugweg hadden we op de helft van de terugweg een flinke regenbui; daarna werden het spatjes regen.
Terug in Crystal Beach een eettentje opgezocht: CED (Come Eat Drink). Vera vroeg of ze pizza hadden; hadden ze dus niet. Toen pakte ze parogies (deegflapjes gevuld met kaas en aardappel),
broodje erbij met boter en een plastic geval met sour cream kreeg ze er ook bij. Ik zeg nog tegen haar: Laat die sour cream maar zitten, want het zuur krijg je toch wel na het eten.
Wilma had haddock (scholfilet) met frites. Ik had een steak met baked potatos besteld; ja ja, baked potatos: wel geteld EEN aardappel in de schil.
Bij mijn menu kon ik een salade of soep krijgen. Dus heb ik de soep besteld. De kleur van de soep was ongeveer de kleur van mais, een beetje gebonden met wat groen spul erover en een paar stukken aardappel er in. Maar, voor de rest bewoog er niks in de soep.
Iedereen kreeg wat groenvoer, zoals boontjes en een paar worteltjes die zo taai waren dat je ze zelfs niet aan de hond zou geven, er bij.
Erik pakte eerst een appetizer (voorgerecht) en wel een salade. Daarnaast bestelde hij nog gebakken mushrooms (paddo's). En daarna had hij nog een  wrap (opgerolde pannekoek zeg maar) met vlees en ander  spul er in waarvan je niet kon opmaken of het al niet gegeten was.
De jongedame die de bestelling aan het opnemen was, stond met haar oren te klapperen omdat Erik zoveel bestelde. Had ze blijkbaar nog nooit meegemaakt. Ze zal dan waarschijnlijk ook nog nooit bosschenaren gezien hebben. En wij staan bekend om onze grote be.., uh, laat maar.
Maar afijn, alles opgemaakt en Erik klapte zo wat toen ie het allemaal op had. Maar ik wilde nog een toetje hebben, en Vera ook.
Oke, toen bleef Erik ook niet achter. Dus hebben we nog ieder een stuk taart met ijs op.

Terug in het motel heb ik wat later nog een paar toetjes gepakt. Nee, nee, dik worden doe ik van de medicijnen, niet van het eten ; heb ik al gezegd: staat in de bijsluiter.
Maar ik kon Erik toch niet overhalen om mee te doen.
Morgen gaan we waarschijnlijk naar Toronto. Daar is een of andere toren waar je heel hoog kan gaan staan op een soort van glazen bodem. Zal ook wel een verpletterende indruk maken als je naar beneden lazert.
Maar, het is nog geen morgen; dus dat lees je allemaal nog wel.

 DAG 19 - 8 augustus

Jawel, vandaag gaan we naar de CN-tower. Natuurlijk ligt iedereen, als ik dit aan het tikken ben, nog op z'n nest. Maar afijn, rond 11.00 uur, vertrekken we richting Toronto. Erik rijdt. Hij wil zo'n wagen als we hier hebben thuis ook wel hebben. Dat kan natuurlijk maar, heb ik hem verteld, dan ga je maar een vak leren. Als je bij de politie komt, kun je zo'n kar nooit kopen. Heb ik hem al eerder verteld; en daarom zit ie nou op de universiteit in Nijmegen. Goh, van wie zou hij het toch hebben!!!!
Het begon al goed op de heenweg. De weg die wij moesten hebben was afgezet: roadblock door de politie. Er was een grizzly ontsnapt uit de dierentuin hier. Wist niet eens dat ze een dierentuin hadden, laat staan een grizzly. Volgens mij hebben ze gewoon iemand z'n voorouder daar opgesloten. Maar goed.
In Toronto de auto geparkeerd in de garage bij het CN-gebouw. Kost ook nog 15 dollar.

Naar de balie voor tickets; waren bijna 26 dollar te man.
Toen wij ze gingen halen, werd er al wel bij verteld dat de wachttijd 3,5 uur was. Zo komt de dag wel gauw om: een dik 1,5 uur rijden voordat je in Toronto bent, en dan hopen dat je niet in een file komt. Dan 3,5 uur wachten voordat je naar boven kunt; nou, tel maar uit. En daarna dan nog eens dezelfde reistijd terug. Afijn, langzaam aan kwamen toch dichter bij de lift die ons naar boven zou brengen. En die lui in de rij sluiten helemaal niet aan; er zit af en toe een meter tussenruimte tussen mensen. Dan denk ik: schuif toch op muts. Maar ja, wie luistert er nou naar mij. Juist, niemand; doen jullie ook niet. De lift in. En die gaat met een rotgang omhoog; je voelt zelfs je oren dicht klappen. In hoeveel seconden?
In 58 seconden; jawel. Geen 57, geen 59 of 60 seconden; nee, 58 seconden. En dan sta je boven.

Glazen vloer

Wel een prachtig uitzicht. We hadden bij het kopen van de tickets de skypod er bij gepakt; dan kun je nog eens 33 verdiepingen hoger.
Alleen stond voor die lift ook een wachtrij van een uur.
En daar had ik toch geen zin meer in. Want voordat je dan weer beneden bent, duurt het ook weer 1,5 uur; want voor die lift stond dus ook weer een wachtrij. En dan heb je van een hele dag Toronto alleen maar de CN-tower gezien. En dat was toch niet mijn bedoeling. Dus die skypod hebben we maar over geslagen.
Bij de CN-tower was ook het stadion van de Blue Jays, een of ander honkbalclubje. Wel bekend daar want ze hebben ook een eigen klerezaak, sorry, kledingzaak met eigen merkkleding. Is alleen onbeschoft duur. Een gewoon t-shirt met opdruk van de Blue Jays: 100 dollar. Nou, MOOI NIET DUS.
En dan plakken ze er nog een label bij dat je 50% korting krijgt. Nou, in nog geen 50 jaar; de groeten. Zal mij een worst wezen, maar Vera en Wilma gingen de zaak op stelten zetten.
Als je de winkel door loopt, kom je tot aan een glazen deur waardoor je het oefenterrein van hen kunt zien. Ze hadden wat kleding in hun vingers en liepen dus naar die deur om te kijken.
En toen ging er een toeter af.
En zij maar denken dat het het oefensignaal was om te trainen of zo; ja ja. Het was dus het alarm van de labels van de kleding; ze stonden door de detectiepoortjes heen.
Ze zijn toch nog zonder kleerscheuren uit de winkel gekomen. (zonde he)

Daarna zijn we even de stad ingelopen. 's-Avonds zouden de Blue Jays spelen en overal stonden ze, zwart, kaartjes te verkopen; zelfs een aantal meters voor het stadion.

Af en toe zagen we nog een eekhoorntje. We begonnen trek te krijgen, dus ergens binnen gehuppeld; trapje af. En toen kwamen we in een soort van eatcorner. Een vierkante ruimte met tafeltjes in het midden en langs de zijkanten waren de eettentjes: Mr. Sub, een chinees, een andere eettent, McDonalds, een pizzaboer en nog een paar van die gevallen.
Toen we binnen kwamen hadden we al de plattegrond bekeken en, om ons vast voor te bereiden op de terugreis, zijn we bij de McDonalds gaan eten.
Alleen Wilma was niet zo happy WANT ZE HEBBEN DAAR GEEN BIER. Ja, en!!!
Strompelend, trillende handen, ondersteund door ons, wazige blik, zijn wij voortgeschreden.
Zoiets zou je dus in een verhaal kunnen lezen; maar bij ons was het geen werkelijkheid. Nee, zo is het niet gegaan. Maar ja, wie gelooft mij nou. Dus, iets laten bestellen voor Vera; die kwebbelt beter engels dan ik. Alleen die griet achter de kassa hebben ze volgens mij zo uit de dierentuin gehaald, want die snapte niks van de bestelling. Maar, toch alles gekregen wat we wilden hebben. Daarna weer de auto opgezocht. Het was druk op de weg omdat om 19.07 uur de Blue Jays zouden spelen. En d'r stond me toch een kwak auto's op de weg; niet normaal.
Die lui hebben zeker niks anders te doen dan naar een of andere wedstrijd te gaan kijken. Afijn, wij zijn weer vertrokken naar Crystal Beach. Is iets van 140 km dacht ik.  Afstanden zijn hier inderdaad heel anders dan bij ons. In Crystal Beach nog even de supermarkt onveilig gemaakt; wat vleeswaren en, natuurlijk, een taartje gehaald. Zijn we ook gelijk aan begonnen toen we terug waren. Nogmaals, NEE, ik word NIET dik van het eten hier; dat doen de medicijnen. Jullie willen gewoon niet luisteren.
Nou, de rest van de avond hebben de dames naar de wedstrijd van de Blue Jays gekeken. Deze hebben ze ook gewonnen van de New York Yankees met 14-4.
En zo is deze dag ook weer om. Nog een paar dagen dan zijn we weer terug in ons heerlijke Nederland; met al z'n gestress, vingertje omhoog in het verkeer, sjagrijnige mensen, gehaaste mensen, noem maar op. Dan kun je beter hier zitten; alles gemoedelijk. Nee nee, u was voor; ja, nee, ja, gaat u maar voor. Daar kunnen ze bij ons in Nederland nog een puntje aan zuigen. Zo, vandaag staat weer op papier. Morgen wil Wilma naar Marineland. Erik en ik gaan niet mee, dus heeft ze Veertje overgehaald om mee te gaan.
Kost nog 40 dollar intree. En waarvoor? Om een paar dikke zoogdieren, nee geen schoonmoeders; hier noemen ze die beesten Orka's, te gaan zien. Nou, dan kijk ik wel op de tv naar die beesten. Erik en ik gaan naar Niagara Falls nog wat souvenirwinkels bekijken. Maar, dat lees je morgen wel weer.

De groeten.

DAG 20 - 9 augustus 

Vandaag zouden Wilma en Vera naar Marineland gaan. Gisteren was met Erik afgesproken dat we om 09.00 uur zouden vertrekken. Wij, Erik en ik, zouden hun afzetten bij Marineland en wij zouden door rijden naar Niagara Falls. MAAR, om 09.00 uur; nog geen Erik uit bed. Wilma ontstemd, zeg maar gerust pissig; want dat was de afspraak niet. Dus het werd 09.15 uur, 09.30 uur, 09.45 uur; en nog geen Erik uit bed. Afijn, meneer had toch besloten uit bed te komen; dus konden we rond 10.15 uur dacht ik vertrekken. Brood gesmeerd, flesjes en blikjes drinken bij. En, jawel, we waren bij Marineland, zegt Wilma: Ik voel me niet lekker, ben misselijk; breng me maar weer terug. Ja hoor, daar gingen we weer; richting motel. (zucht). Het liep niet volgens (haar) planning, dus .....Wilma gedumpt bij het motel, Veertje ook want die ging niet mee met ons; dus zijn Erik en ik daarna opnieuw de hort op gegaan naar Niagara Falls. Auto geparkeerd, voor 5 dollar, bij het IMAX theater. Een aantal souvenirshops weer bekeken, en geplunderd. Toen kwamen we langs een eettent waar je nog kon ontbijten; en het liep toch al tegen 11.30 uur. Erik naar binnen en ja, ik ook. Lopend buffet. Kon het met moeite bijhouden. Koffie besteld en toen met een bord langs alle bakken gelopen. Er was van alles te krijgen. Ik ben bescheiden gebleven, want zoals ik al verteld heb wordt ik dik van de MEDICIJNEN en niet van het eten. Maar ja, zoals ik al zei: wie luistert er nou naar mij. We hebben maar 1 bord, per man, vol gemaakt. Maar als we wilden konden we zoveel opscheppen als we wilden. Het regende al voordat we er binnen gingen, en het regende nog steeds toen we er naar buiten gingen.

Daarna zijn we weer verder gegaan en nog een aantal winkels bezocht. Niet dat we iedereen blij hebben gemaakt met de afname van spullen die ze anders toch niet kwijt raken. Tja, moeten ze die rotzooi maar niet inkopen.

Klik voor vergroting, mooie wallpapers!

En, natuurlijk nog even langs de watervallen gelopen. Daar komt me toch een kwak water vanaf zeg, niet normaal. Ik had me al eerder afgevraagd wanneer ze die waterval afzetten; rond 22.00 uur 's-avonds of zo? Dan is het tenminste rustig om te slapen.

- DIE WATERVALLEN ZET JE NIET AF, MUPPET. DIE HOUDEN NIET OP, RUND

Ja, zoiets dacht ik ook al. Nou, dan had ik het toch goed.
Wilma, zie je nou wel; ik had (eindelijk een keer) gelijk.
Wat zeg je? Je kan het niet horen.
Dat dacht ik al. Als ze merken dat iemand anders een keer gelijk heeft, horen ze het niet. Misschien een vrouwenkwaaltje?? Maar goed, we hebben de auto weer opgezocht en zijn weer terug gekacheld. De terugweg was in ieder geval zonder regen. De badkamer opgezocht; zat nog steeds op dezelfde plek in het huis. Dus even het bad aangezet en mijn iets uit balans zijnde lichaam er in gedaan. Tja, die medicijnen he. Zo te zien wordt het een rustige avond. We plunderen de ijskast en zien morgen wel weer verder wat we de voorlaatste dag gaan doen.

DAG 21 - 10 augustus

De laatste dag dat we nog iets kunnen doen, voordat we morgen om 12.00 uur het motel verlaten en koers zetten naar Pearson International Airport in Toronto.
Dus zijn we vanmorgen naar een Outletcenter gereden. Hebben ze een hoop winkels met bekende merken kleding die bij ons een stuk duurder zijn dan hier.

En, terwijl we aan het shoppen waren, vlogen er vliegtuigen over die een boodschap in de lucht zetten: WE SALUTE USAF WITH 60 TH ANNIVERSARY
Die boodschap werd duidelijk door de uitstoot van korte rooksignalen; en heel duidelijk te lezen.
Hebben we natuurlijk foto's van gemaakt.
In het winkelcentrum hebben we nog een sandwich gegeten, met een bak koffie voor Erik en mij en Veertje een cola.
Erik heeft weer wat geld laten slingeren in zo'n klerewinkel. In ruil daarvoor kreeg hij een broek en een overhemd.
Op de terugweg nog even langs de Valu-mart, want het brood en vleeswaren zijn op.
Natuurlijk niet teveel meegenomen omdat we morgen vertrekken.
Het avondeten was simpel. We hadden gisteren wat kant en klaar maaltijden voor in de magnetron meegenomen; en die dus soldaat gemaakt.
Vanavond de koffers weer vol gepropt met alles wat mee terug moet naar ons eigen landje, en onze eigen kleerkast. Ook de souvenirs en dat spul. Ik snap niet dat ik het nog in mijn koffer krijg zeg. Ik heb een hoop kleren meegenomen waarvan ik nu zeg van: verrek, dat had ik ook bij zeg; en niet eens aan gehad.

Het is nu 20.35 uur.
Wij hebben onze koffers al klaar; Vera en Erik zijn er nog mee bezig. Dus morgenvroeg kunnen we mooi op ons  gemak doen. Ik denk dat ik ze maar niet om 07.00 uur al wakker maak. Wat denk je? Zouden ze dat leuk vinden?? Ik denk niet dat ze het op prijs stellen.
Morgen voor de laatste keer om 08.00 uur een bakkie doen bij Joyce op het kantoortje.
En dan zit het er weer op; drie weken Canada. Is nog te weinig.
Je zou eigenlijk een paar maanden de tijd moeten hebben om overal heen te kunnen en alles te zien; en dan zou je nog niet alles gehad hebben.
En, jawel, ik heb het boek van Roald Dahl toch uit gekregen (735 blz.)
Goh, heb ik niks meer te lezen in het vliegtuig. Tja, ik verzin wel iets om de stemming er in te krijgen (of er uit te halen, kan ook natuurlijk).

DAG 22 - 11 augustus

Iedereen slaapt nog. Zal ze rond een uur of 10.00 wakker gaan maken. De koffers zijn al gepakt, dus weer een zorg minder.
Vanmorgen nog een bakkie gedaan op kantoor en verteld dat wij nog en hoop spul (blikjes e.d.; ja, volle natuurlijk, muppet) over hebben; en dat we die hier achter willen laten. Is geen probleem; en het mag toch niet mee in het vliegtuig..

- KOEKJE ER BIJ?

Nou, graag; doe maar twee.

Nee, ik ben niet dik, nee.

Je weet toch dat die medicijnen, nou ja, vul maar aan ....

Wilma gaat dalijk proberen om via internet in te checken op de luchthaven. Als het mee zit kunnen we dan ook zelf de stoelen reserveren; is wel makkelijk als je zo'n lange darm als Erik bij hebt. Die heeft altijd te weinig beenruimte. En je zit een dikke 6,5 uur in het vliegtuig. Je hebt geen  poot om op te staan, toch?
Als het goed is zullen we vandaag rond 12.00 uur vertrekken uit ons motel.
Prima motel maar het is alleen jammer dat je geen eigen keukentje hebt waar je iets in kunt maken. Je bent aangewezen op magnetron maaltijden of uit eten gaan; en dat hebben wij dus ook regelmatig gedaan.

- MAGNETRON MAALTIJDEN?

(zucht) Nee, oen, uit eten.

- OOOOOOH.

Het verslag is bijna af en Wilma verzorgt de plaatjes die er bij horen.
Het verslag zal nog een keertje de revue passeren, maar dan met plaatjes (en links naar filmpjes) er bij. Dus, niet getreurd; komt allemaal nog vanzelf.

De Thuiskomst

Gisteren zijn we op tijd vertrokken naar het vliegveld. Hebben alleen een afslag gemist, die we moesten hebben om er goed aan te komen. Ook geen probleem. We hadden een goede navigator (Wilma)(zeker iets goed te maken :P) en we kwamen toch uit waar we wilden zijn: op het vliegveld.
Onderweg gaf de auto nog aan dat we beter even konden gaan tanken. Nou. ik dacht het niet dus. Dat ie het dan maar verrekt. Ik ga als we er bijna zijn geen benzine meer tanken; de groeten. En, we mochten hem met een lege tank inleveren. Daar hebben we ook ons best voor gedaan. Er zat niet veel meer in tenminste.
Om 18.05 uur zou het vliegtuig vertrekken. Wij waren, zoals ik al zei, op tijd. MAAR, eerst mochten de bussinesclass-figuren instappen, daarna  families die een stel pokkejong bij hadden; en daarna het gewone volk. En dat waren wij.
Wilma had al via internet de stoelen gereserveerd; dit kan namelijk. En, gezien de lengte van Erik (niet knapper dan ik maar wel een kop groter) was dit geen slecht idee. Wij hadden stoelen die uitkwamen achter de toiletten; dus extra been ruimte. Wij hadden vier stoelen naast elkaar in het midden en aan de raamkanten stonden ook nog drie stoelen, per kant. Dus geen 5 op een rij maar 10.
Wij zijn dus aangeschoten, sorry, aangevlogen; toch weer iets later dan gepland. Maar, we gaan ook nog eens een keer weer vooruit in de tijd: 6 uur. Dus vanmorgen kwamen we rond 07.00 uur aan in Amsterdam.
We stonden te wachten bij de baggagehal voor de koffers; maar geen koffers te bekennen. Er was trouwens ook een vlucht van Martinair uit Toronto binnen gekomen; en daar waren de koffers wel van binnen. Maar van onze vlucht stond helemaal niks aangegeven.
Dus stonden we mooi te wachten bij band nr. 18, de Martinair-band zeg maar. Maar, mooi niks.
Een ander echtpaar stond ook hier te wachten op hun koffers. Zij hadden het vorig jaar zelfs gehad dat geen nekele van hun koffers aangekomen was. Dus die vrouw ging bij KLM informeren. En wat bleek, jawel, we moesten naar band 14 en niet band 18. Leuk, als je weet dat tussen band 14 en 18 nog een pokke eind lopen is.
Maar, afijn, wij die kant heen gelopen. En, wat schetst onze verbazing: GEEN ENKELE KOFFER MISSEN WE.
Ik wilde eerst nog gaan vragen wat hier nou de bedoeling van was; want dit hadden wij toch ook niet verwacht. Het liep eindelijk eens zoals het altijd hoort te lopen.
Terwijl we bij band 18 stonden, belde de taxichauffeur  al op; hij was er al.
Da's mooi; keurig op tijd. Wij hadden taxibedrijf A2 uit Rosmalen besteld. Voor de vakantie al geregeld.  En prima op tijd.
Dus, nadat wij de koffers hadden opgeladen op zo'n verrijdbaar karretje zijn we richting douane gegaan. Wij hadden in Toronto nog wat taxfree spul gekocht. Bij douane was niks te doen; misschien omdat er niemand zat??
Naar het meetingpoint gelopen, zo'n rood-wit geblokte kwiebus,sorry, kubus in de hal; chauffeur gebeld en die kwam ons halen. En toen naar huis gekacheld. En rond 09.15 uur waren we weer thuis.
De vakantie zit er weer op. Wilma is blij dat ze weer thuis is; Veertje ook.
Misschien dat we over een paar jaar weer een keer gaan (???) want er is nog zat te zien in Canada. Maar ja, er zit wel een kostenplaatje aan vast. En die centen heb je niet 1,2,3 bij elkaar.
We hebben in ieder geval een hoop foto's en film op de camcorder. Dat ding heb ik gekocht voordat we op vakantie gingen. De kinderen hebben dat ding gebruikt. Ja, ik weet hoe ik hem aan moet zetten maar dan houdt het op voor mij.
Morgen ben ik nog vrij en dan komt de routine van de dag weer: 's-morgens koffie, eten, 's-middag koffie; en tussendoor nog wat proberen te werken.

Bram      Erik, Vera en Bram      Wilma

Saskatoon & Niagara Falls club
Website met films